Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy M. P.

Protokolant: protokolant sądowy P. D.

po rozpoznaniu 8 marca 2024 r. w P.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank spółce akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko M. K., A. B.

o zapłatę

I.  Umarza postępowanie co do kwoty 1992,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty,

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  Uznaje, że pozwane wygrały sprawę w całości i z tego tytułu zasądza od powoda na rzecz pozwanych 3634 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku,

Asesor sądowy M. P.

UZASADNIENIE

Pozwem z 14 czerwca 2023 r. powód (...) Bank S.A. we W. wniósł o zasądzenie 21050,88 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że 408,66 zł dochodzone jest tytułem pozostałej części kapitału kredytu wypłaconego tytułem nieważnej umowy kredytu hipotecznego nominowanego do (...) nr (...). Kwota 20642,22 zł dochodzona była tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych M. K. i A. B. kosztem powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwane wniosły o jego oddalenie i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazały, że niedopuszczalne jest dochodzenie przez bank świadczeń od kredytobiorców-konsumentów za korzystanie z kapitału wypłaconego na podstawie nieważnej umowy. Aprobata takiego stanowiska prowadziłaby de facto do reaktywacji nieważnej umowy.

W dalszym piśmie powódka cofnęła powództwo co do kwoty 1992,05 zł dochodzone tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych. w Pozostałym zakresie strony podtrzymały swoje stanowiska.

STAN FAKTYCZNY:

Strony zawarły umowę kredytu hipotecznego nominowanego do (...) nr (...) 25 kwietnia 2007 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z 8 września 2022 r. uznano ww. umowę za nieważną i zasądzono od (...) Bank S.A. na rzecz A. B. i M. K. po 19625,63 zł wraz z odsetkami. Przyczyną nieważności umowy kredytu była abuzywność postanowień umowy dotyczących klauzul waloryzacyjnych i niemożność zastąpienia wadliwych klauzul innymi postanowieniami.

Bezsporne

OCENA DOWODÓW:

Dowody, w oparciu o które ustalono stan faktyczny sprawy Sąd uznał za wiarygodne.

Prawdziwość ani autentyczność dokumentów, jak również okoliczność złożenia oświadczeń o treści w nich wskazanej, nie została w toku procesu przez żadną ze stron zaprzeczona. Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować dokumenty z urzędu.

Stan faktyczny był w istocie bezsporny między stronami. Odmienna była jedynie ocena prawna.

Sąd pominął dowody ze świadków oraz opinii biegłych albowiem były one nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Mając na uwadze dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kwestii dopuszczalności dochodzenia przez bank od konsumentów jakichkolwiek świadczeń za korzystanie z kapitału wypłaconego na podstawie nieważnej umowy kredytu. Przeprowadzanie wskazanych przez powoda dowodów było bezcelowe i przedłużałoby jedynie postępowanie

OCENA PRAWNA:

Wobec częściowego cofnięcia powództwa w replice na odpowiedź na pozew, Sąd w punkcie I wyroku umorzył postępowanie co do kwoty 1992,05 zł wraz z odsetkami od tej kwoty. zgodnie z art. 203 i 355 k.p.c.

Powództwo jako bezzasadne w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu, co uczyniono w pkt II wyroku.

Powódka żądała m.in. zapłaty 408,66 zł tytułem pozostałej części kapitału kredytu wypłaconego na podstawie nieważnej umowy. (...) dowodowy nie wykazał aby taka kwota kapitału kredytu nie została dotychczas rozliczona przez strony w toku postępowań sądowych między nimi. Okoliczność ta powinna zostać wykazana dokumentami, czemu strona powodowa nie sprostała i w konsekwencji powództwo podlegało oddaleniu jako niewykazane zgodnie z art. 6 k.c. W pozostałym zakresie powódka dochodziła sumy tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych kosztem powódki w związku z wypłatą kapitału na podstawie nieważnej umowy kredytu i brakiem natychmiastowego zwrotu tej kwoty, mając na względzie korzystanie przez pozwane z kapitału oraz zmianę wartości pieniądza w czasie.

Powyższa kwestia była przedmiotem oceny Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: (...)) w sprawach C-520/21 oraz C-488/23. Sąd w pełni w podziela argumentację (...) przywołaną przez pełnomocnika pozwanych zawartą w odpowiedzi na pozew (k. 104-105). Słusznym jest stwierdzenie, że naliczanie wynagrodzenie przez bank za korzystanie z wypłaconego kredytobiorcy nienależnie kredytu wiązałoby się de facto z reaktywacją nieważnej umowy. Istotą zaś sankcji nieważności umowy zawartej z konsument z uwagi na abuzywność postanowień jest sankcja dla przedsiębiorcy. Przyznanie zaś wynagrodzenia za korzystanie z kapitału lub sumy tytułem bezpodstawnego wzbogacenia niweczyłoby sankcyjny charakter nieważności i założenia dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. W szczególności postanowienie (...) z 12 stycznia 2024 r. jest jednoznaczne w swoim brzmieniu, wskazując, że przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ww. dyrektywy Rady stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Tożsame stanowisko o niedopuszczalności żądania przez instytucję kredytową rekompensaty ponad zwrot kapitału oraz odsetki za zwłokę od wezwania do zapłaty zawarte zostało w wyrok (...) w sprawie C-520/21. Nie sposób nie podzielić tego stanowiska. Dopuszczenie kompensowania uszczerbku instytucji kredytowej, powstałego w rezultacie zawarcia długoterminowych umów obarczonych klauzulami abuzywnymi, których jedynymi autorami były instytucje kredytowe, ubezskuteczniło by sankcję nieważności i osłabiłoby ochronę konsumentów wypływającą z dyrektywy Rady 93/13/EWG.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

KOSZTY PROCESU:

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹, § 3 i § 4 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w pkt 2.

Powódka przegrała spór w całości, dlatego Sąd w całości obciążył ją kosztami procesu, zasądzając od niej na rzecz strony pozwanej 3634 zł. Na poniesione przez stronę pozwaną koszty procesu złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej będącego radcą prawnym w kwocie 3600 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 t.j.) oraz opłaty od pełnomocnictw w kwocie 34 zł ustalona zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2111). Od kosztów procesu stronie pozwanej należą się również odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Asesor sądowy M. P.