Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy M. P.

Protokolant: protokolant sądowy P. D.

po rozpoznaniu 3 kwietnia 2024 r. w P.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko M. Z.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 993,54 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote i pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 30 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  Kosztami obciąża strony stosunkowo przyjmując, że powód wygrał sprawę w 12% pozwany zaś w 88% i szczegółowe wyliczenie kosztów pozostawia referendarzowi.

IV.  Przyznaje kuratorowi J. S.-W. 919,60 zł tytułem wynagrodzenia kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu,

Asesor sądowy M. P.

UZASADNIENIE

Pozwem z 23 marca 2022 r. powód (...) 1 (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od M. Z. 7899,84 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem (...)sp. z o.o. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych 11 kwietnia 2018 r. Pozwanemu został przypisany numer klienta (...). Faktury za usługi nie zostały opłacone i w rezultacie wypowiedziano umowę. Powód nabył wierzytelności od (...) sp. z o.o.

Nakaz zapłaty wydano 15 czerwca 2022 r.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, wniesionym przez kuratora ustanowionego dla pozwanego wobec niemożliwości doręczenia korespondencji, wniesiono o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów procesu oraz przyznanie wynagrodzenia.

W uzasadnieniu wskazano, że cesja wierzytelności była nieskuteczna, wysokość dochodzonego roszczenia nie była uzasadniona, kara umowa nie była zasadna. Zakwestionowano wiarygodność dokumentów oraz zawarcie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

STAN FAKTYCZNY:

Powód zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności 12 sierpnia 2020 r. Ww. umowa obejmowała wierzytelność (...) sp. z o.o. wobec M. Z. wynikłą z umowy (...) z 11.04.2018 r. M. Z. zawarł z (...) sp. z o.o. 11 kwietnia 2018 r. umowę nr (...), której przedmiotem był Internet do biura. Umowa dotyczyła numerów (...). Abonament dla pierwszego numeru był bezpłatny od pierwszego do 6 miesiąca. Opłaty rozpoczynały się od 7. miesiąca i wynosiły 184,50 zł brutto. Opłaty aktywacyjne dla usług były dwie i wynosiły 30,75 zł brutto oraz 6,15 zł brutto. Poza abonamentem były usługi dla numeru (...) i obejmowały ochronę wyświetlacza, płatne od 2. miesiąca w kwocie 14 zł brutto, a także dodatkowy T. nieodpłatny w całym okresie trwania umowy. Ulga na obie usługi dla numeru (...) wynosiły po 1300 zł. Okres rozliczeniowy umowy rozpoczynał się od 15. dnia każdego miesiąca. Umowę wypowiedziano pismem z 2 października 2018 r. 4 grudnia 2018 r. (...) sp. z o.o. wystawił notę obciążeniową dla numeru (...) w związku z wypowiedzeniem umowy z przyczyn leżących po stronie pozwanego (brak płatności należności) , z godnie z którą obciążył pozwanego kara umowną w kwocie 925,89 zł. Faktury VAT z 17 kwietnia i 17 listopada 2018 r. obejmowały opłaty dotyczące numeru (...). Pozostałe faktury, jak również w pozostałym zakresie (ponad 61,50 zł) faktura z 17 listopada 2018, dotyczyły opłat dla numeru (...).

Dowód : umowa sprzedaży wierzytelności z 12.08.2020 r. (k. 8-18), oświadczenie o zapłacie ceny (k. 21, 24), umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych (k. 47-51), nota obciążeniowa z 4.12.2018 r. (k. 59), regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych (k. 146-162), faktura VAT z 17.04.2018 r. (k. 185-187), faktura VAT z 17.11.2018 r. (k. 202-204)

OCENA DOWODÓW:

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy.

Wskazane wyżej dokumenty uznano za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania, jak również Sąd nie znalazł podstaw, aby czynić to z urzędu.

Zebranym w sprawie dokumentom Sąd przypisał znaczenie jakie wynika z art. 245 k.p.c. i z art. 2431 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w przypadku kopii dokumentów i wydruków, w których było możliwe ustalenie ich wystawców. Ponadto wskazać trzeba, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z 8 lutego 2013 r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z 12 października 2012 r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.).

Tym samym, w ocenie Sądu, przedłożone przez powoda dokumenty, wydruki i pisma stanowiły wystarczający dowód na to, że umowa została zawarta.

OCENA PRAWNA:

Powództwo było w zasadne jedynie w części.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji czynnej powoda, w ocenie Sądu strona powodowa wykazała swoją legitymację czynną do występowania w przedmiotowym procesie. Powód udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego wynikająca z zawartej 11 kwietnia 2018 r. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód wykazał, że skutecznie nabył wierzytelność względem M. Z. od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Dokumenty dołączone do pozwu pozwalają na przyjęcie, że pierwotny wierzyciel dokonał przelewu wierzytelności na rzecz powoda. Z kopii umowy przelewu wierzytelności z 12 sierpnia 2020 r. oraz załączonego do niej załącznika nr 1A, stanowiącego specyfikację wierzytelności objętych umową przelewu wierzytelności, wynika, że przedmiotem tej umowy była objęta m.in. wierzytelność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi od pozwanego wynikająca z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i sprecyzowana fakturami VAT dołączonymi do akt sprawy.

Powód dochodził roszczenia z umowy. Zatem, obciążał go ciężar wykazania zawarcia umowy (istnienia węzła prawnego), braku spełnienia przez pozwanego świadczenia wynikającego z umowy oraz wymagalności roszczenia. Pierwszy i trzeci fakt powód wykazał. Przedłożył umowę, obejmowała ona numery wykorzystywane przez pozwanego, zawierała jego dane i podpis. Wątpliwości Sądu budziły w istocie faktury VAT stanowiące dowód wysokości wierzytelności powoda. Umowa obejmowała dwa numery (...) oraz (...). Tym samym, wszelkie płatności za inne numery wskazane na fakturach nie znajdywała oparcia w umowie i istniejącym między stronami zobowiązaniu. Z przedłożonego materiału wynikało, że pozwany winien zapłacić 6,15 zł (tytułem opłaty aktywacyjnej) oraz 61,50 zł tytułem abonamentu za czas po zakończeniu 6. miesięcznego okresu bezpłatnego. Kwota kary umownej mogła być naliczona tylko dla numeru (...), albowiem to z nim powiązana była umowa. Wysokość kary umownej, zgodnie z § 16 pkt 13 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych (k. 160), nie mogła przekraczać kwoty udzielonej abonentowi ulgi. W sprawie pozwany otrzymał ulgę w wysokości 1300 zł, zaś naliczona kara umowna opiewała na 925,89 zł. Wypowiedzenie nastąpiło z powodu braku płatności należności przez pozwanego, w konsekwencji kara umowna była zasadna. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. z uwagi na datę wymagalności roszczenia wykazaną przez powoda.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku.

W pozostałym zakresie powód nie sprostał ciężarowi dowodu wynikającemu z art. 6 k.c. Nikt inny jak powód, miał obowiązek wykazania zasadności i wysokości roszczenia. Numery wskazane na fakturach przedłożonych, nie znajdują się w umowie i nie mają związku z pozwanym w konsekwencji wysokość żądania określona w pozwie nie została wykazana, stąd orzeczono jak w punkcie II wyroku.

KOSZTY PROCESU:

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 w zw. z art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. Powód wygrał proces w 12% zaś pozwany w 88%. Na podstawie art. 108 k.p.c. pozostawiono wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

W punkcie IV wyroku orzeczono o kosztach kuratora ustanowionego dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu, któremu przyznano kwotę 919,60 zł. Na tę sumę złożyło się wydatki kuratora na potrzeby procesu oraz wynagrodzenie kuratora w wysokości 40% stawki z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.)

Asesor sądowy M. P.