Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Paulina Matysiak

Protokolant: praktykant M. S.

po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2021 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Miastu P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.434,35 zł (dwanaście tysięcy czterysta trzydzieści cztery złote trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 285,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

3.  w pozostałym zakresie, tj. w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1.763,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12.434,35 zł od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia 2 stycznia 2020 roku, oddala powództwo;

4.  koszty procesu rozdziela stosunkowo, obciążając nimi powoda w 14%, a pozwanego w 86% i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.251,62 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Asesor sądowy Paulina Matysiak

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, pozwem wniesionym w dniu 30 sierpnia 2019 r. (data prezentaty Biura Podawczego tut. Sądu) wniósł o zasądzenie od pozwanego Miasta P. kwoty 14.483,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest zarządcą sądowym nieruchomości położonych w P. przy ul. (...), przy ul. (...) oraz przy ul. (...). Powód wskazał, że:

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2006 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III C 204/06 nakazano J. P. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzeczono o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego;

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 marca 2012 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XII C 1225/11 nakazano B. i W. K. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzeczono o uprawnieniu ww. osób do lokalu socjalnego;

c)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 14 listopada 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII C 1111/14 nakazano A. W. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzeczono o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego;

Powód wskazała, że pozwany dotychczas nie dostarczył ww. osobom lokali socjalnych. Podniósł, że osoby zajmujące lokale nie uiszczały i nie uiszczają żadnych opłat z tytułu zajmowania lokali. Powód w pozwie domagał się odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych w wysokości odpowiadającej czynszowi najmu, jaki powód jako wynajmujący mógłby otrzymać z tytułu wynajmu tych lokali oraz obejmującego również opłaty za wywóz śmieci i nieczystości, opłaty za wodę oraz odprowadzanie ścieków.

Pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany m.in. zaprzeczył jakoby osoby uprawnione do otrzymania lokali socjalnych zamieszkiwały w lokalach powoda w okresie objętym pozwem. Strona pozwana zakwestionowała również zamiar powoda wynajęcia spornych lokali. Jednocześnie pozwany zakwestionował ustaloną przez powoda wysokość czynszu, uznając jednocześnie miesięczną stawkę 13 zł za 1m ². Pozwany zakwestionował także roszczenie powoda o zapłatę opłat eksploatacyjnych zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Na rozprawie w dniu 21 października 2020 roku pełnomocnik powoda zaakceptował wskazaną przez pozwanego stawkę wynoszącą 113 zł/m ² i cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Pełnomocnik powoda cofnął również powództwo w zakresie kwoty 285,80 złotych obejmującej opłaty eksploatacyjne za okres od stycznia 2019 roku do końca maja 2019 roku naliczone od pana W. K. (60,00 złotych za wywóz śmieci i nieczystości oraz 225,80 złotych za dostarczoną wodę i odprowadzone ścieki). Pełnomocnik powoda wskazał, że w lokalach nie są zamontowane liczniki, a opłat mają charakter ryczałtowy. W tym zakresie powód zrzekł się roszczenia.

Sąd ustalił co następuje:

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. jest zarządcą sądowym nieruchomości położonej w P. przy ul. (...). Pod adresem ul. (...) znajduje się lokal mieszkalny nr (...) o powierzchni 47,44 m ². Pod adresem ul. (...) znajduje się lokal mieszkalny nr (...) o powierzchni 65,44 m ². Pod adresem ul. (...) znajduje się lokal mieszkalny nr (...) o powierzchni 63,49 m ². Powód był zarządcą sądowym ww. nieruchomości również w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 maja 2019 roku.

Bezsporne, a nadto dowód : wydruk treści księgi wieczystej (...) (k. 17-20)

Wszystkie lokale znajdujące się w tej nieruchomości są wynajmowane, z wyjątkiem jednego lokalu, który obecnie został zwolniony przez lokatorów i również jest przeznaczony na wynajem. Przedmiotowe lokale powód zamierzał wynająć na wolnym rynku.

Dowód: zeznania świadka A. W. (k. 92-93), zeznania świadka J. S. (k. 72), zeznania świadka B. K. (1) (k. 88-91), zeznania świadka J. P. (k. 71)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2006 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III C 204/06 Sąd Rejonowy w Poznaniu nakazał J. P., aby opróżnił, opuścił i wydał powodowi lokal mieszkalny numer (...) położony w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 marca 2012 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XII C 1225/11 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. nakazał B. i W. K. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osób do lokalu socjalnego. Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII C 1111/14 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. nakazał A. W. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego. W wyrokach tych Sądy wstrzymały wykonanie eksmisji do czasu złożenia wymienionym wyżej osobom przez pozwanego ofert najmu lokali socjalnych.

Dowód : wyrok z dnia 24 kwietnia 2006 roku (k. 21), wyrok z dnia 22 marca 2012 roku (k. 22), wyrok zaoczny z dnia 14 listopada 2014 roku (k. 23)

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku lokal nr (...) położony w nieruchomości przy ul. (...) w P. zajmował J. P.. J. P. nie uiszczał w ww. okresie na rzecz powoda żadnych opłaty tytułem czynszu czy odszkodowania za zajmowanie lokalu, nie ponosił on również żadnych opłat za media. Powód za okres objęty pozwem nie uzyskał od J. P. żadnych kwot za zajmowany lokal. J. P. nie otrzymywał w tym okresie dodatku mieszkaniowego. J. P. otrzymuje najniższą emeryturę, której kwota nie podlega zajęciu w postepowaniu egzekucyjnym, wobec czego za powyższy okres nie były od J. P. dochodzone zaległości z tytułu zajmowania lokalu. W ww. okresie J. P. posiadał nieograniczony dostęp do korzystania z wody oraz z pojemników na śmieci. Zarządca nieruchomości J. S. skierowała do J. P. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od stycznia 2019 roku, obejmujących kwoty: 378,90 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, 45,16 zł tytułem dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków, 12 zł tytułem opłaty za wywóz śmieci oraz 3 zł tytułem opłaty za prąd.

Dowód : zeznania świadka J. P. (k. 71), zeznania świadka J. S. (k. 72), zawiadomienie z dnia 5 lutego 2019 roku (k. 28)

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku lokal nr (...) położony w nieruchomości przy ul. (...) w P. zajmowała B. K. (1). Wcześniej w lokalu zamieszkiwał również W. K., który zmarł w 2018 roku. B. K. (1) nie uiszczała w ww. okresie na rzecz powoda żadnych opłaty tytułem czynszu czy odszkodowania za zajmowanie lokalu, nie ponosiła ona również żadnych opłat za media. Powód za okres objęty pozwem nie uzyskał od B. K. (1) żadnych kwot za zajmowany lokal. B. K. (1) nie otrzymywała w tym okresie dodatku mieszkaniowego. Wobec B. K. (1) nie toczyły się żadne postępowania o zapłatę należności z tytułu zajmowania lokalu w wymienionym okresie. B. K. (1) obecnie nie zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w P., gdyż w maju 2020 roku wyprowadziła się do G., do mieszkania swojego syna. W ww. okresie B. K. (1) posiadała nieograniczony dostęp do korzystania z wody oraz z pojemników na śmieci. Zarządca nieruchomości J. S. skierowała do B. K. (1) i W. K. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od stycznia 2019 roku, obejmujących kwoty: 414,00 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, 90,32 zł tytułem dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków, 12 zł tytułem opłaty za wywóz śmieci za dwie osoby oraz 6 zł tytułem opłaty za prąd za 2 osoby.

Dowód : zeznania świadka B. K. (1) (k. 88-91), zeznania świadka J. S. (k. 72), zawiadomienie z dnia 5 lutego 2019 roku (k. 26)

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku lokal nr (...) położony w nieruchomości przy ul. (...) w P. zajmował A. W.. A. W. nie uiszczał w ww. okresie na rzecz powoda żadnych opłaty tytułem czynszu czy odszkodowania za zajmowanie lokalu, nie ponosił on również żadnych opłat za media. Powód za okres objęty pozwem nie uzyskał od A. W. żadnych kwot za zajmowany lokal. A. W. nie otrzymywał w tym okresie dodatku mieszkaniowego. A. W. nie posiada majątku ani dochodów, z których mógłby uiszczać odszkodowanie za zajmowanie lokalu, nie toczyła się wobec niego egzekucja komornicza. W ww. okresie A. W. posiadał nieograniczony dostęp do korzystania z wody oraz z pojemników na śmieci. Zarządca nieruchomości J. S. skierowała do A. W. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od stycznia 2019 roku, obejmujących kwoty: 794,26 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, 56,45 zł tytułem dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków, 12 zł tytułem opłaty za wywóz śmieci oraz 3 zł tytułem opłaty za prąd.

Dowód : zeznania świadka A. W. (k. 92-93), zeznania świadka J. S. (k. 72), zawiadomienie z dnia 5 lutego 2019 roku (k. 27)

Pismem z dnia 7 czerwca 2019 r. powód wezwał Zarząd (...) Zasobów Lokalowych do zapłaty odszkodowania w wysokości 19.415,25 zł z tytułu bezumownego zajmowania przedmiotowych lokali przez osoby wskazane w wyrokach eksmisyjnych. Pismo to zostało złożone w Punkcie (...) Klienta (...) przy ul. (...) w P.. Pismem z dnia 17 lipca 2019 r. powód poinformował Zarząd (...) Zasobów Lokalowych że mógłby przystać na odszkodowanie z tytułu niedostarczenia lokali socjalnych obejmujące stawkę w wysokości 14,50 zł za metr kwadratowy, pod warunkiem zawarcia ugody w lipcu 2019 roku.

Dowód : pismo z dnia 7 czerwca 2019 r. (k. 24), pismo z dnia 17 lipca 2019 roku (k. 25)

Wolnorynkowy czynsz najmu lokali: nr (...) przy ul. (...) w P., nr 8 przy ul. (...) w P. oraz nr 5 przy ul. (...) w P. w okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku wynosił 13,00 zł za 1m ². Pozwany nie złożył J. P., B. K. (2) oraz A. W. ofert zawarcia umów najmu lokalu socjalnego.

Okoliczność bezsporna, a nadto dowód: zeznania świadka A. W. (k. 92-93), zeznania świadka J. S. (k. 72), zeznania świadka B. K. (1) (k. 88-91), zeznania świadka J. P. (k. 71)

Powód pokrył opłaty obejmujące wywóz śmieci z nieruchomości objętych sporem. W okresie objętym pozwem opłaty te były uiszczane z rachunku bankowego zarządcy nieruchomości S. (...) J. S. na rzecz Związku (...) w P.. Należna opłata za wywóz śmieci wynosiła 12,00 zł od osoby i wynikała ze stawek wprowadzonych przez Związek (...) w P., a zatem w zakresie dotyczącym lokali przy ul. (...), Długiej 16/8 oraz (...) 12/5 łącznie powód uiścił tytułem opłaty za wywóz śmieci kwotę 180,00 zł (12,00 zł x 3 osoby x 5 miesięcy). Powód pokrył również opłaty obejmujące dostarczenie zimnej wody i odprowadzanie ścieków z nieruchomości objętych sporem. Opłaty te miały charakter ryczałtowy. W okresie objętym pozwem opłaty te były uiszczane z rachunku bankowego zarządcy nieruchomości S. (...) J. S. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P.. Zgodnie z wyliczeniami zarządcy nieruchomości opłata za dostarczenie wody i odprowadzanie nieczystości wynosiła: 225,80 zł (45,16 zł x 5 miesięcy) za lokal przy ul. (...), 451,60 zł (90,32 zł x 5 miesięcy) za lokal przy ul. (...), 282,25 zł (56,45 zł x 5 miesięcy) za lokal przy ul. (...).

Dowód: zawiadomienia z dnia 5 lutego 2019 roku (k. 26-28), wyciągi z rachunku bankowego (k. 29-30v)

Pozwany Miasto P. został wezwany do spełnienia świadczenia wraz z doręczeniem odpisu pozwu.

Dowód : potwierdzenie doręczenia (k. 36)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zaoferowany przez strony materiał dowodowy, a mianowicie zeznania świadków oraz dokumenty. Za wiarygodne uznano zgromadzone w sprawie dokumenty, których treść ani autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była przez strony kwestionowana. Za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd uznał dowody z dokumentów prywatnych, przypisując im znaczenie jakie wynika z art. 245 k.p.c. Sąd zakwestionował jedynie dowód z dokumentu w postaci zawiadomienia o wysokości opłat dotyczącego lokalu przy ul. (...) w P. w zakresie, w jakim należna opłata za zimną wodę i ścieki wskazana została na kwotę 90,32 zł za miesiąc odpowiadająca zamieszkiwaniu w lokalu przez 2 osoby. W toku postępowania ustalone bowiem zostało, że w okresie objętym pozwem lokal zajmowała tylko B. K. (1), bowiem W. K. zmarł w 2018 roku. Dokument ten zatem w tym zakresie powinien obejmować jedynie opłatę za wodę odpowiadającą zajmowaniu lokalu przez jedną osobę. Powód w tym zakresie ostatecznie cofnął powództwo, zrzekając się roszczenia.

Fakty dotyczące zajmowania lokali przez J. P., B. K. (1) i A. W. oraz nieuiszczania przez nich z tego tytułu żadnych opłat Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków J. P., B. K. (1), A. W. oraz J. S.. Zeznania wymienionych świadków były spójne i rzeczowe, wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie J. P., A. W. i B. K. (1) potwierdzili, że zajmowali lokale w okresie od 1 stycznia do 31 maja 2019 roku oraz wskazali, że w spornym okresie nie uiszczali na rzecz powoda żadnych należności z tytułu korzystania z przedmiotowych lokali. Zeznania świadków wskazywały też, że pozwany nie zaoferował im lokalu socjalnego. Świadek J. S. potwierdziła, że powód pokrywał wszystkie opłaty za media dostarczane do lokalu zajmowanych przez byłych lokatorów. Zeznania te Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem były one rzeczowe, a nadto znajdowały potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy.

Częściowo ustalenia zostały także poczynione bez dowodu w oparciu o art. 229 k.p.c., zgodnie z którym nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, a taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie. Wysokość stawki czynszu, jaką powód mógłby uzyskać na wolnym rynku, gdyby wynajął lokale położone przy ul. (...) w P., Sąd ustalił w oparciu o zgodne oświadczenia stron. Stawkę czynszu ustalono więc na kwotę 13,00 zł za 1m ². Jednocześnie z uwagi na fakt niekwestionowania przez pozwanego powierzchni lokali, Sąd przyjął, iż lokale mają powierzchnię: 47,44 m ² (lokal przy ul. (...)), 65,44 m ² (lokal przy ul. (...)), 63,49 m ² (lokal przy ul. (...)).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.

Roszczenie powoda znajdowało uzasadnienie w treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w związku z art. 417 k.c.

Z przepisu tego wynika, że jeśli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy na podstawie art. 417 k.c. Zgodnie natomiast z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powód jako zarządca sądowy nieruchomości, posiadał legitymację czynną do dochodzenia roszczenia objętego pozwem. Wskazać należy, że w uzasadnieniu uchwały z dnia 3 grudnia 2014 r., III CZP 92/14, OSNC 2015, nr 10, poz. 113., Sąd Najwyższy wskazał, że roszczenie o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. ma na celu zachowanie wspólnego prawa, zatem jego dochodzenie na drodze sądowej należy zaliczyć do czynności zachowawczych w rozumieniu art. 209 k.c. Zgodnie z kolei z art. 203 k.c., każdy ze współwłaścicieli może wystąpić do sądu o wyznaczenie zarządcy, jeżeli nie można uzyskać zgody większości współwłaścicieli w istotnych sprawach dotyczących zwykłego zarządu albo jeżeli większość współwłaścicieli narusza zasady prawidłowego zarządu lub krzywdzi mniejszość. Ustanowienie zarządu sądowego oznacza odsunięcie współwłaścicieli od zarządu, w ich imieniu bowiem zarząd sprawuje zarządca sądowy. Od chwili jego ustanowienia współwłaściciele lub współużytkownicy wieczyści mogą używać rzeczy tylko w ograniczonym zakresie, który nie przeszkadza wykonywaniu zarządu. Zakres uprawnień i obowiązków zarządcy nie jest wprost określony w kodeksie cywilnym. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 listopada 2012 r., II CSK 141/12, LEX nr 1288627, wyjaśnił, że "z art. 203 k.c., określającego przyczyny, dla których konieczna była ingerencja sądu, wyprowadzić należy wniosek, że zarządca nie musi konsultować ze współwłaścicielami czynności zwykłego zarządu, skoro doszło do nieporozumień pomiędzy nimi w sprawach dotyczących zwykłego zarządu lub naruszeń zasad prawidłowego zarządzania. Na rozporządzenie przedmiotem współwłasności i dokonanie czynności przekraczającej zwykły zarząd musi on uzyskać zgodę współwłaścicieli lub zezwolenie sądu (art. 935 § 3 k.p.c.)". Nie ulegało zatem wątpliwości, że powód jako zarządca sądowy mógł domagać się od pozwanego roszczenia określonego w pozwie.

Przesłankami odpowiedzialności za szkody wyrządzone wykonywaniem władzy publicznej są: niezgodne z prawem działanie (zaniechanie) przy wykonywaniu władzy publicznej, szkoda oraz adekwatny związek przyczynowy między tak określoną przyczyną sprawczą, a szkodą.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 18 lutego 2004r., sygn. akt V CK 253/03, w którym stwierdził, iż odpowiedzialność odszkodowawcza gminy nie jest uzależniona od wykazania winy i uznał za podstawę roszczenia odszkodowawczego sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego.

Także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 23 maja 2006 r. w sprawie SK 51/2005 (OTK ZU 2006/5A poz. 58) stwierdził, że nie powinno budzić wątpliwości, że niedostarczenie przez gminę lokalu socjalnego w sytuacji, w której uprawnienie takie zostało przyznane danej osobie wyrokiem sądu nakazującym opróżnienie dotychczas zajmowanego lokalu, należy uznać za „działanie” wypełniające znamiona hipotezy art. 77 ust. 1 Konstytucji. Teza powyższa znajduje oparcie w przepisach art. 75 Konstytucji oraz art. 4 i art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy o ochronie praw lokatorów (konkretyzowanym każdorazowo w prawomocnym wyroku sądu nakazującym opróżnienie lokalu), a także przyjmowanym w doktrynie i orzecznictwie sposobie rozumienia znamienia bezprawności.

W sprawach dotyczących odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej zastosowanie znajduje również ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu oraz koncepcja związku przyczynowego ujęte w art. 361 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Naprawienie szkody obejmuje tym samym straty, które poszkodowany poniósł ( damnum emergens) oraz korzyści, które mógłby osiągnąć ( lucrum cessans), gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ustalenie kosztów w postaci utraconych korzyści jest wprawdzie hipotetyczne, jednak szkoda taka musi być wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała przyjęcie w świetle zasad doświadczenia życiowego, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła.

Dla dochodzenia odszkodowania od jednostki samorządu terytorialnego koniecznym jest zatem wykazanie bezprawności działania lub zaniechania gminy, poniesienia szkody oraz adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem gminy a poniesioną szkodą. Tym samym w świetle powyższych rozważań nie można mieć wątpliwości, iż przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej Gminy jest po pierwsze stwierdzenie niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Nie budziło wątpliwości, że spełniona została opisana przesłanka odpowiedzialności pozwanego wobec powoda, tj. niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.o.p.l. w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży przy tym na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

W niniejszej sprawie niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej polegało na niedostarczeniu, wbrew obowiązkowi, lokalu socjalnego osobom uprawnionym z mocy wyroku sądowego. Obowiązek pozwanego, o jakim mowa w przywołanym przepisie ustawy został stwierdzony prawomocnymi wyrokami eksmisyjnymi: Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2006 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III C 204/06, w którym Sąd nakazał J. P. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego; wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 marca 2012 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XII C 1225/11, w którym Sąd nakazał B. i W. K. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osób do lokalu socjalnego; wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 14 listopada 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII C 1111/14, w którym Sąd nakazał A. W. opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu numer (...) położonego w P. przy ul. (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osoby do lokalu socjalnego. Jednocześnie w wymienionych wyrokach nakazano wstrzymanie ich wykonania do czasu złożenia byłym lokatorom przez gminę M. P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwany w okresie objętym żądaniem nie złożył oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego J. P., A. W. i B. K. (1). Nie dostarczając eksmitowanym lokatorom lokali socjalnych pozwany uchybił spoczywającemu na nim z mocy ustawy obowiązkowi. Tym samym, niewykonanie tych wyroków przez pozwanego, w zakresie, w jakim nakładały one na pozwanego dostarczenie eksmitowanym wspomnianego lokalu, wypełnia znamiona zachowania bezprawnego. Jednocześnie Sąd ustalił, iż w okresie objętym pozwem w lokalach tych zamieszkiwali odpowiednio: przy ul. (...) ½ - J. P., przy ul. (...) – B. K. (1), przy ul. (...) – A. W. i za okres od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku nie wpłacali oni na rzecz powoda żadnych kwot z tytułu korzystania z lokali. Okoliczności te przyznali sami byli lokatorzy w trakcie swoich zeznań, tj. świadkowie J. P., B. K. (1) i A. W., a jednocześnie wskazywała na to świadek J. S. będąca zarządcą nieruchomości. Ponadto przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powód w okresie objętym żądaniem pozwu był zarządcą sądowym nieruchomości. Okoliczność ta wynika z przedłożonych dokumentów w postaci wydruku z elektronicznej księgi wieczystej. Fakt ten zresztą nie był kwestionowany przez pozwanego.

Spełniona została również co do zasady druga przesłanka odpowiedzialności pozwanego, tj. poniesienie szkody przez powoda. Nie ulega wątpliwości, że szkoda, której naprawienia w niniejszej sprawie domagał się powód związana była przede wszystkim z niemożnością swobodnego dysponowania przedmiotowym lokalem mieszkalnym.

W niniejszej sprawie powód wykazał, że J. P., B. K. (1) i A. W., objęci wyrokami eksmisyjnymi, zajmowali i korzystali w okresie objętym pozwem tj. od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku z lokali mieszkalnych położonych w P. – odpowiednio przy ul (...), przy ul. (...) oraz przy ul. (...). Okoliczność zajmowania przez ww. osoby przedmiotowych lokali wynikała z zeznań świadków – byłych lokatorów oraz zeznań świadka będącego zarządcą nieruchomości.

Wobec powyższego należało ustalić w czym wyrażała się szkoda doznana przez powoda i w jakim zakresie pozostawała ona w związku przyczynowym z zaniechaniem pozwanego w dostarczeniu osobom uprawnionym do lokalu socjalnego.

Właściciel lokalu objętego eksmisją, jeżeli gmina wbrew obowiązkowi nie dostarcza uprawnionemu lokalu socjalnego ponosi szkodę, którą należy kwalifikować jako uszczerbek polegający na różnicy pomiędzy majątkiem, jaki miałby poszkodowany właściciel gdyby dysponował lokalem swobodnie a majątkiem jaki ma, nie mogąc lokalem tym swobodnie dysponować, z powodu niemożności wykonania eksmisji na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego. Szkoda jak wynika z art. 361 § 2 k.c. może polegać nie tylko na stratach, ale również na utraceniu korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady zatem szkoda właściciela lokalu, który to lokal zajmowany jest przez byłego najemcę, objętego wyrokiem eksmisyjnym mającego uprawnienie do lokalu socjalnego, któremu gmina nie zaoferowała lokalu socjalnego, może wynikać z niemożności wynajmowania tego lokalu na wolnym rynku i utracie czynszu najmu. Powód powinien jednak wykazać, że taką szkodę poniósł. Szkoda w postaci utraconych korzyści ma charakter hipotetyczny. Uwzględnieniu mogą podlegać tylko takie następstwa w majątku poszkodowanego, które oceniając rzecz rozsądnie według doświadczenia życiowego, w okolicznościach danej sprawy dawałoby się przewidzieć, że wzbogaciłyby majątek poszkodowanego. W przypadku dochodzenia naprawienia szkody w postaci utraconych korzyści musi być ona przez żądającego odszkodowanie wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie w świetle doświadczenia życiowego można przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce.

Powód okoliczność tę wykazał, tj. udowodnił, że gdyby lokale nie były zajmowane przez byłych lokatorów, zostałyby one wynajęte na wolnym rynku. Lokale, których dotyczyły wyroki eksmisyjne były bowiem przeznaczone na wynajem, o czym świadczy okoliczność, że powód wynajmuje inne lokale w nieruchomości, w której te lokale są położone, z czego czerpie zysk. Powód wykazał, iż lokal ten zamierza wynająć, co wynikało z zeznań świadka J. S.. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy lokal mógłby zostać wynajęty na wolnym rynku. Ustalenie to jest wysoce prawdopodobne w oparciu o zasady doświadczenia życiowego. Fakt położenia spornego lokalu w centrum dużego miasta, jakim jest P., będącego ponad półmilionową aglomeracją, w którym znajduje się wiele uczelni oraz siedzib dużych przedsiębiorstw, a także atrakcyjna lokalizacja, w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego skutkuje uznaniem, że powód bez problemu mógłby wynająć ów lokal i uzyskiwać za jego wynajem czynsz wolnorynkowy. Wskazuje na to duże zapotrzebowanie na kwatery i mieszkania wynajmowane nie tylko przez kilkadziesiąt tysięcy studentów, ale także przez pozostałe osoby pracujące w P. lub po prostu zaspokajające swoje potrzeby mieszkaniowe przez najem. Przemawia za tym ponadto fakt, że wszystkie lokale w przedmiotowych nieruchomościach są zamieszkałe. Z uwagi na powyższe, także i sporne lokale w sytuacji ich opróżnienia z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością zostałyby przez powoda wynajęte.

Nie budzi przy tym wątpliwości istnienie w takiej sytuacji związku przyczynowego pomiędzy bezprawnym zaniechaniem gminy a szkodą właściciela lokalu. Jego istnienie rozpatruje się z punktu widzenia określonych okoliczności faktycznych sprawy. W pierwszej kolejności należy zbadać, czy pomiędzy określonymi elementami sytuacji faktycznej w ogóle zachodzi jakakolwiek obiektywna zależność, a zatem, czy badany skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako przyczynę. Konieczność badania „normalności” związku przyczynowego, a więc przesłanki odpowiedzialności z art. 361 § 1 k.c. występuje bowiem tylko wówczas, gdy między badanymi zjawiskami w ogóle istnieje obiektywny związek przyczynowy. W przedmiotowej sprawie brak możliwości wynajęcia przez powoda lokali mieszkalnych, czyli tzw. skutek, wynika z niedostarczenia przez pozwanego lokali socjalnych osobom uprawnionym, gdyż osoby te, pomimo wyroków eksmisyjnych, mają prawo zajmować sporne lokale do czasu zapewnienia im przez gminę lokali socjalnych. Bezspornym jest, iż pozwany takich lokali nie udostępnił, co jest tzw. przyczyną, o której mowa wyżej.

Oczywistym w przedmiotowej sprawie jest, że zarządca sądowy lokali z uwagi na zajmowanie ich przez osoby uprawnione do lokali socjalnych, lokali, których dotyczy eksmisja, nie mógł wynająć i uzyskać z tego tytułu dochodu. W opisanym wyżej rozumieniu normalnym następstwem zaniechania gminy polegającego na niedostarczeniu lokalu socjalnego jest powstanie szkody po stronie właściciela, która to szkoda wyraża się niemożnością swobodnego dysponowania lokalem i wynajęcia go na wolnym rynku. Niewątpliwie zatem szkoda, której doznał powód pozostająca w związku przyczynowym z zaniechaniem pozwanego wyrażała się w wysokości czynszu wolnorynkowego jaki powód mógłby uzyskać wynajmując lokale na wolnym rynku.

W ocenie Sądu na gruncie niniejszego stanu faktycznego wystąpiły wszystkie wskazane powyżej przesłanki pozwalające na przypisanie Gminie M. P. odpowiedzialności za niedostarczenie osobom uprawnionym z mocy wyroku sądowego, lokali socjalnych. Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że bezprawne zaniechanie pozwanego polegające na niedostarczeniu J. P., B. K. (1) i A. W. lokali socjalnych całkowicie uniemożliwiało wynajęcie przez powoda lokali pozostających w jego zarządzie i w konsekwencji uzyskanie korzyści w postaci wolnorynkowego czynszu. Tym samym zaniechanie Miasta P. pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z utraceniem przez powoda zysku w postaci czynszu najmu.

Po przesądzeniu odpowiedzialności pozwanego za niedostarczenie lokalu socjalnego, rozważeniu podlega kwestia wysokości szkody poniesionej przez powoda. W tym miejscu wskazać należy, iż art. 18 ust. 2 u.o.p.l. wyraża zasadę, zgodnie z którą miarodajna jest wysokość czynszu, jaki właściciel lub inny podmiot uprawniony mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

W przedmiotowej sprawie pozwany przyznał okoliczność w postaci wysokości stawki czynszu najmu, jaką powód mógłby uzyskać, gdyby wynajął lokal na wolnym rynku, uznając stawkę 13,00 zł za 1 m ² miesięcznie. Okoliczność tę przyznał powód, wobec czego stwierdzić należało, że stawka czynszu za sporny okres wynosiła 13,00 zł za 1m ² miesięcznie. Zatem w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 31 maja 2019 roku powód mógłby na wolnym rynku uzyskać ze spornych lokali czynsz najmu w wysokości 11.464,05 zł (5 miesięcy x 176,37 m ² powierzchni lokalu x 13,00 zł za 1m ²).

W niniejszej sprawie powód podnosił, że odszkodowanie od pozwanego za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej winno obejmować także poniesione przez niego opłaty z tytułu wywozu nieczystości stałych oraz zimnej wody i kanalizacji.

Wskazać należy, że właściciel w przedmiotowej sytuacji, tj. braku dostarczenia przez Gminę osobom uprawnionym lokalu socjalnego, z reguły ponosi dwa rodzaje uszczerbku. Pierwszy z nich to uszczerbek w postaci utraconych korzyści, dotyczący przede wszystkim skutku w postaci braku możliwości swobodnego dysponowania danym lokalem. Drugi uszczerbek to straty rzeczywiste, które mogą być związane z niepokrytymi kosztami utrzymania i eksploatacji danego lokalu, mimo faktycznego zamieszkiwania bez tytułu prawnego. Do niedawna jeszcze kwestia dopuszczalności rekompensaty na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. opłat dotyczących utrzymania lokalu wzbudzała w doktrynie i judykaturze pewne wątpliwości; również pozwany zakwestionował co do zasady i wysokości żądanie zasądzenia w ramach odszkodowania opłat niezależnych od właściciela, wskazując, iż w jego ocenie nie jest normalnym następstwem niedostarczenia przez pozwanego lokalu socjalnego fakt, że byli lokatorzy nie uiszczają opłat niezależnych od właściciela. Jednakże w uchwale z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt III CZP 12/12, Sąd Najwyższy przesądził ostatecznie, że odszkodowanie przysługujące na podstawie powołanego przepisu może obejmować także opłaty związane z korzystaniem z lokalu.

Odnosząc się do tej kwestii tutejszy Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, że odszkodowanie przysługujące właścicielowi lokalu na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. może obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu (por. uchwała SN z dnia 16 maja 2012 r. sygn. III CZP 12/12). W opisanej wyżej sytuacji – niemożności pobierania czynszu oraz konieczności regulowania opłat za lokale mieszkalne – znalazł się powód. Z tego względu zasadne okazało się zasądzenie od pozwanego na jego rzecz odszkodowania za obie kategorie uszczerbku. Konieczność ponoszenia przez właściciela lokalu kosztów związanych z korzystaniem z mieszkania przez lokatorów, którzy nie ponoszą takich opłat, jest co do zasady normalnym następstwem niewykonania przez gminę obowiązku dostarczenia im lokalu socjalnego. Nie ma podstaw do innego traktowania – jako elementu szkody – strat wynikających z niemożliwości uzyskania czynszu najmu i strat będących następstwem konieczności ponoszenia przez samego właściciela czy zarządcę nieruchomości opłat za korzystanie z lokali obejmujących np. należności za wodę czy wywóz śmieci.

Wskazać należy, że z powyższego wynika, że powód co do zasady mógł domagać się w niniejszej sprawie również odszkodowania za szkodę, jakiej doznał w związku z koniecznością poniesienia opłat związanych z korzystaniem z lokalu przez osoby objęte wyrokiem eksmisyjnym. Pozwany kwestionował prócz zasadności również wysokość wymienionych opłat. Przesądzając zatem zasadę odpowiedzialności gminy również w zakresie opisanych opłat, wskazać należy, że powód wykazał również ich wysokość – w zakresie w jakim powód podtrzymywał powództwo.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż rację ma pozwany, że opłaty za energię elektryczną na klatce schodowej co do zasady nie należą do opłat niezależnych od właściciela w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 8a ustawy o ochronie praw lokatorów, za wydatki związane z utrzymaniem lokalu, lecz obciążające właściciela, uważa się m.in. utrzymanie pomieszczeń wspólnego użytkowania. Z powyższego wynika, że co do zasady nie jest to koszt, który właściciel może przerzucić na lokatora. Jednocześnie jednak wbrew twierdzeniom pozwanego na kwoty dochodzone w toku niniejszego postępowania nie składały się wyszczególnione w zawiadomieniach z dnia 5 lutego 2019 roku skierowanych do poszczególnych lokatorów, kwoty obejmujące pozycję „prąd”, co do której domniemywać można było z uwagi na jej wysokość (3 zł za osobę za miesiąc), że obejmuje ona opłatę za energię elektryczną na klatce schodowej. Z dokonanych przez powoda wyliczeń dochodzonego roszczenia, zweryfikowanych przez Sąd, wynikało, ze na kwotę dochodzoną tytułem odszkodowania za poniesienie przez powoda opłat niezależnych od właściciela składały się następujące kwoty:

a)  lokal przy ul. (...) w P.: 56,45 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 12,00 zł z tytułu wywozu śmieci,

b)  lokal przy ul. (...) w P.: 90,32 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 24,00 zł z tytułu wywozu śmieci,

c)  lokal przy ul. (...) w P.: 56,45 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 12,00 zł z tytułu wywozu śmieci.

Powód domagał się wyżej wymienionych kwot za okres 5 miesięcy, tj. tytułem dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków kwoty 282,25 zł za lokal przy ul. (...), 451,60 zł za lokal przy ul. (...) oraz 282,25 zł za lokal przy ul. (...)yj,. łącznie kwoty 1.016,10 zł. Powód wskazał, że stawki te mają charakter ryczałtowy, albowiem w lokalach nie są zamontowane liczniki. Odnośnie natomiast opłat za śmieci, powód wskazał, że domaga się łącznie kwoty 240 zł, obliczonej jako iloczyn liczny miesięcy (5), stawki 12,00 zł wynikającej z uchwały Zgromadzenia Związku (...) obowiązującej w okresie objętym pozwem oraz liczby osób zajmujących lokale (łącznie 4 osoby).

W toku postepowania ustalone zostało, że lokal mieszkalny położony w P. przy ul. (...) w okresie objętym pozwem zajmowany był przez tylko jedną osobę – B. K. (1), a nie przez dwie, jak pierwotnie podnosił powód, tj. B. K. (1) i W. K.. W. K. zmarł bowiem w 2018 roku. Powyższe skutkowało cofnięciem przez powoda powództwa w części ze zrzeczeniem się roszczenia na rozprawie w dniu 21 października 2020 roku. Powód wskazał, że cofnięciem obejmuje kwotę 285,80 zł, na którą składały się: 60 zł z tytułu wywozu śmieci oraz kwota 225,80 zł za dostarczoną wodę i odprowadzone ścieki, tj. kwoty obejmujące opłaty eksploatacyjne naliczone za okres od 1 stycznia 2019 roku do 31 maja 2019 roku w związku z zajmowaniem lokalu przez W. K..

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Art. 355 § 2 k.p.c. stanowi zaś, że postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym albo gdy strony zawarły ugodę przed mediatorem, którą zatwierdził sąd. O skuteczności cofnięcia pozwu stanowi art. 203 § 1 k.p.c., w myśl którego pozew może zostać cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy. Poza tym zgodnie z art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W ocenie Sądu, okoliczności sprawy nie wskazywały, aby cofnięcie pozwu w części było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Mając powyższe na względzie, z uwagi na fakt, że powód cofnął pozew w części, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 285,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

Ostatecznie zatem na kwoty dochodzone tytułem opłat niezależnych od właściciela składały się następujące kwoty:

a)  lokal przy ul. (...) w P.: 282,25 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 60,00 zł z tytułu wywozu śmieci,

b)  lokal przy ul. (...) w P.: 225,80 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 60,00 zł z tytułu wywozu śmieci,

c)  lokal przy ul. (...) w P.: 282,25 zł miesięcznie z tytułu dostawy zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz 60,00 zł z tytułu wywozu śmieci.

Powód wykazał w ocenie Sądu, że pokrył zarówno koszt wywozu śmieci, jak i koszt dostarczenia do lokali zimnej wody oraz odprowadzenia ścieków w kwotach wymienionych wyżej, które określone zostały ryczałtowo a ich wysokość wynikała z pism zarządcy z dnia 5 lutego 2019 roku skierowanych do poszczególnych lokatorów. Jednocześnie powód przedłożył wyciągi z rachunków bankowych potwierdzające fakt pokrycia przez powoda wymienionych należności – z wyciągów tych wynikały comiesięczne przelewy dokonywane przez powoda na rzecz dostawców mediów – zrzeszenia (...) oraz spółki (...). Sąd doszedł zatem do przekonania, iż roszczenie powoda w tym zakresie zostało przez niego wykazane poprzez załączone do pozwu dokumenty, z których wynika wysokość opłat, jakie faktycznie poniósł. Wydatki poniesione w związku z wywozem śmieci, dostawą zimnej wody i odprowadzaniem ścieków wynosiły łącznie 970,30 zł.

Sąd doszedł do przekonania, iż roszczenie powoda jest uzasadnione co do zasady i uznał, iż należy mu się odszkodowanie za niedostarczenie lokali socjalnych w łącznej wysokości 12.434,35 zł. Na zasądzoną kwotę składa się należność za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 maja 2019 r. w kwotach po 2.292,81 zł miesięcznie za 3 lokale (13,00 zł za m ² x łączna powierzchnia lokali (...) m ² oraz wydatki poniesione w związku z wywozem śmieci, dostawą zimnej wody i odprowadzania ścieków w łącznej wysokości 970,30 zł, o czym na mocy art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów w zw. z art. 417 § 1 k.c. orzeczono w punkcie 1. sentencji wyroku.

O żądaniu odsetkowym Sąd orzekł mając na uwadze treść art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którego treścią jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W myśl art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty. Odsetki od kwoty 12.434,35 zł zasądzono jednak dopiero od dnia 3 stycznia 2020 r, tj. po dniu doręczenia pozwu Miastu P.. Niezasadnym przeto okazało się żądanie powoda w zakresie roszczenia odsetkowego już od dnia wniesienia pozwu.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że sam fakt wydania wyroku eksmisyjnego, w którym orzeczono o uprawnieniu byłego lokatora do otrzymania lokalu socjalnego, nie oznacza, że automatycznie gmina, która jest obowiązana taki lokal dostarczyć, pozostaje w opóźnieniu w zapłacie odszkodowania z tym związanego. Obowiązek gminy dostarczenia lokalu socjalnego ma charakter publicznoprawny. Przesłanka bezprawności działania gminy jest związana z wiedzą gminy o wyniku procesu, w którym zapadł wyrok eksmisyjny stwierdzający istnienie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku ustawowego, stwierdzonego wyrokiem, może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o takim obowiązku wiedziała. Ustalenie daty, w której gmina dowiedziała się o treści prawomocnego wyroku eksmisyjnego nie jest wystarczające do przyjęcia, że niezłożenie w tej dacie oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego jest działaniem bezprawnym. Ocena, czy miało miejsce bezprawne zaniechanie wykonania obowiązku przez gminę, powinna obejmować także rozważenie indywidualnie w każdej sprawie możliwości podjęcia wymaganych czynności już z chwilą uzyskania informacji o treści wyroku (wyr. SN z 13.5.2015 r., V CA 2/15, L.).

Strona powodowa przedstawiła wezwanie do zapłaty odszkodowania za okres objęty niniejszym postępowaniem, które zostało doręczone na adres Zarządu (...) Zasobów Lokalowych, który to podmiot jest odrębnym podmiotem od pozwanego w niniejszej sprawie Miasta P.. Wskazać należy, że na mocy uchwały nr (...) Rady Miasta P. z dnia 21 maja 2013 r., z dniem 30 września 2013 r. samorządowy zakład budżetowy Miasta P. - Zarząd (...) Zasobów Lokalowych, przekształcił się w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą Zarząd (...) sp. z o.o. Podkreślić należy, że od chwili likwidacji samorządowego zakładu budżetowego i zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, (...) Sp. z o.o. stanowi odrębny od Miasta P. podmiot. Powód nie przedłożył żadnych dokumentów ani nie podnosił twierdzeń na okoliczność, że Zarząd (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, któremu doręczone zostało wezwanie do zapłaty z dnia 7 czerwca 2019 r. i 17 lipca 2019 r. była podmiotem tożsamym z pozwaną Gminą M. P. czy podmiotem zobowiązanym do zapłaty odszkodowania.

W tym stanie rzeczy uznać należało, ze takie wezwanie w rozumieniu art. 455 k.c. nastąpiło dopiero z momentem doręczenia pozwanemu pozwu co nastąpiło dnia 2 stycznia 2020 r. Z uwagi na powyższe należało przyjąć, że odsetki od zasądzonej kwoty należne są powodowi od dnia 3 stycznia 2020 r, tj. po dniu doręczenia pozwu Miastu P..

W pozostałej części, tj. w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1.763,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12.434,35 zł od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia 2 stycznia 2020 roku, Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w punkcie 3. sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz łącznie kwoty 14.483,85 zł. Powództwo uwzględnione zostało co do kwoty 12.434,35 zł, a zatem powód wygrał sprawę w 86%. Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 4.367,00 zł (750,00 zł tytułem stosunkowej opłaty od pozwu, 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Koszty procesu poniesione przez pozwanego to 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika. Ponieważ pozwany przegrał sprawę w 86% natomiast powód przegrał sprawę w 14%, strony powinny ponieść koszty procesu w takim stopniu, w jakim każda z nich przegrała sprawę, a więc pozwany – 6.851,62 zł (7.967,00 zł × 86%), powód – 1.115,38 zł (7.967,00 zł × 14%). Porównując koszty faktycznie poniesione przez strony z kosztami, które powinny ponieść stosownie do stopnia, w jakim przegrały sprawę, stwierdzić należy, że powód faktycznie poniósł koszty w kwocie 4.367,00 zł, a powinien je ponieść w kwocie 1.115,38 zł. Różnicę wynikającą z tego porównania należy zasądzić na rzecz strony, której koszty faktycznie poniesione są wyższe od kosztów, którymi powinna być obciążona, czyli powodowi. Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 3.251,62 zł (4.367,00 zł –1.115,38 zł). Po kompensacji należało zatem w punkcie 4. sentencji wyroku zasądzić na rzecz powoda różnicę tj. kwotę 3.251,62 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Asesor sądowy Paulina Matysiak